أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ، وَ رَضِیَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ، وَ هَانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَیْهَا لِسَانَه.
آنکه طمع را شعار خود سازد، خود را خوار ساخته و هر که پریشانحالى خویش با دیگران در میان نهد، تن به ذلت داده است و کسى که زبانش بر او فرمان راند، بى ارج شود.
